នេះជាពេលអធិស្ឋានម្តងទៀត
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានបត់ឡានចូលតាមផ្លូវក្នុងទីធ្លាផ្ទះខ្ញុំ ដោយបោយដៃដាក់អ្នកស្រីម៉ារាម(Mariam) និងកូនស្រីតូចរបស់គាត់ ឈ្មោះអេឡេហ្សាប៊ែត(Elizabeth) ដែលជាអ្នកជិតខាងរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំនិងអ្នកស្រីម៉ារាមច្រើនតែជជែកគ្នាលេង ដោយមិនបានព្រៀងទុក ដោយសន្យាថា យើងនឹងជែកគ្នាតែពីរបីនាទីទេ តែជាញឹកញាប់ យើងបានជជែកលើសពីរបីនាទី។ ប៉ុន្មានឆ្នាំកន្លងមកនេះ អេឡេហ្សាប៊ែតបានទម្លាប់ខ្លួននឹងការជជែកគ្នាលេង ដែលមិនបានព្រៀងទុកនេះ ដែលជាញឹកញាប់ វាបានប្រែក្លាយជាការជួបជុំគ្នាអធិស្ឋាន។ នាងឡើងដើមឈើ ដែលបានដុះនៅចំកណ្តាលទីធ្លាមុខផ្ទះរបស់នាង ដោយសំយ៉ុងជើងនៅលើមែកឈើ ហើយរវល់លេងតែម្នាក់ឯង ខណៈពេលដែលខ្ញុំ និងម្តាយនាងជជែកគ្នា។ មួយសន្ទុះក្រោយមក អេលីហ្សាប៊ែតក៏បានលោតចុះពីលើដើមឈើនោះ ហើយរត់មកកន្លែងដែលយើងកំពុងតែឈរ។ នាងក៏បានចាប់ដៃយើង ដោយទឹកមុខញញឹម ហើយបន្លឺសម្លេងដែលស្ទើរតែពិរោះដូចបទចម្រៀងថា “តោះយើងអធិស្ឋានទៀត” ។ អេលីហ្សាប៊ែតនៅក្មេង តែហាក់ដូចជាដឹងថា ការអធិស្ឋានមានសារៈសំខាន់ប៉ុណ្ណា ក្នុងទំនាក់ទំនងរបស់យើង។
សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តអ្នកជឿ ឲ្យ “មានកំឡាំងឡើងក្នុងព្រះអម្ចាស់ ដោយឫទ្ធិបារមីរបស់ព្រះចេស្តាទ្រង់” (អេភេសូរ ៦:១០) ហើយបន្ទាប់មក គាត់ក៏បានលើកឡើង អំពីតួនាទីដ៏សំខាន់ នៃការអធិស្ឋានជាប់ជានិច្ច។ គាត់បានពិពណ៌នា អំពីភាពចាំបាច់នៃគ្រឿងសឹក ដែលរាស្រ្តរបស់ព្រះត្រូវការ ក្នុងការដើរជាមួយព្រះអម្ចាស់ ដែលទ្រង់ប្រទាននូវការការពារ ការយល់ដឹង និងជំនឿ ក្នុងសេចក្តីពិតរបស់ព្រះអង្គ(ខ.១១-១៧)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់បាននិយាយសង្កត់ធ្ងន់ថា កម្លាំងដែលព្រះអង្គប្រទាន គឺកើតចេញពីការអធិស្ឋាន ជាអំណោយដែលនាំមកនូវជីវិត(ខ.១៨-២០)។
ព្រះជាម្ចាស់ស្តាប់ និងយកព្រះទ័យទុកដាក់…